کد مطلب:42495 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:29

گنجینه پرسمان » تاريخ و سيره

چرا ائمه(ع) و اولياي الهي در مواقع بيماري و شدت از نيروي خارق العاده خودشان، براي رفع آن بيماري، استفاده نمي كردند؟

الف) انبيا و اولياي الهي مأمور به استفاده از قدرت خارق العاده خودشان در همه جا نبوده اند و به طور طبيعي و معمولي زندگي مي كرده اند. اين مسأله علل مختلفي دارد، از جمله: 1- زمينه براي اين كه مردم آنها را خدا بدانند فراهم نشود. 2- اگر آنها مي خواستند به طور غيرطبيعي زندگي كنند واز قدرت غيرطبيعي خودشان استفاده كنند. دشمنان آنها نمي توانستند حقيقت خودشان را آشكار كنند و در معرض امتحان الهي قرار گيرند. 3- استفاده دائمي از قدرت غيبي موجب مي شود كه شأن الگويي خود براي ديگر انسانها را از دست بدهند. 4- پذيرش رنج ها و مصيبت هاي دنيايي و تحمل آنها سبب استكمال و تقرب بيشتر آنها به خدا مي شود. مثلاً اگر امام حسين(ع) آن همه دشواري ها در راه دين را تحمل نمي كرد آن مقام و عظمت والا را نيز كسب نمي كردند. ب ) ائمه(ع) الان به زندگاني برزخي زنده هستند و قدرت بر تصرف در اين عالم را دارند. حتي ممكن است براي كسي ظاهر شوند و مشكل او را حل كنند. خلاصه همان قدرتي را كه در زمان زندگي داشتند بعد از مرگ هم دارند. اميرالمؤمنين(ع) مي فرمايد: {Hانه يموت من مات منا و ليس بميّت H}؛ {Mهر كسي از ما مي ميرد در حقيقت نمرده است M}، {V(نهج البلاغه، خطبه 87)V}؛ يعني، اگر بدن او ظاهراً مي ميرد ولي جوهر و حقيقت او نمرده است و قدرت بر تصرف در اين دنيا را دارد.